Οι πολεμικές αναμνήσεις του λιποτάκτη...

Ο έρωτας είναι άγριος, κτητικός, διεκδικητικός, εκδικητικός στη δειλία σου να πολεμήσεις γι' αυτόν. Η αγάπη, είναι απόμακρη, ανεύθυνη, ασφαλής. Η αγάπη, είναι ένας έρωτας, που δεν τόλμησε ποτέ, να διεκδικήσει την εκπλήρωση του. Η αγάπη, είναι οι πολεμικές αναμνήσεις του λιποτάκτη...

Μινώταυρος και Ντόρα.

Πικάσσο.

ΠΕΡΙ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΤΟΥΣ.

Αν θυμάμαι καλά, η τελευταία και πιο ριζο- σπαστική γλωσσική μεταρ- ρύθμιση, στην οποία διαφωνώ, έγινε περίπου τον 1979, επί Ράλλη υπουργού παιδείας. Ήταν το κλίμα της εποχής διαφορετικό. Υποτίθεται πιο προοδευτικό. Ομολογώ ότι το ο "φυγάς" κλίνεται κατά το "ψωμάς" το θεωρώ γλωσσικό εξάμβλωμα, αυτό και πλήθος άλλων, όπως οι μέθοδες και ο Ιούλης και Ιούνης.  Στην εποχή που ήμουν στο Γυμνάσιο, είχαμε την γραμματική του Αχ. Τζάρτζανου, για τα Αρχαία Ελληνικά. Την έμαθα με την αυστηρότητα και το φιλότιμο μια καθηγήτριας στην Β' Γυμνασίου. Ονομαζόταν Ελένη Μουρλούκου. Την μνημονεύω γιατί νομίζω πως της χρωστώ πολλά. Την είχα φιλόλογο μόνο ένα χρόνο, στην 2^α Γυμνασίου.  Α' δίμηνο Αρχαία 8, τελευταίο δίμηνο Αρχαία 16. (Το οποίο ήταν σχεδόν άριστα τότε) Έκτοτε πήγαινα στις εξετάσεις χωρίς να ξαναδιαβάσω Αρχαία Γραμματική. Την είχα μάθει άπαξ δια παντός. Για την γλώσσα, αν σκεφτεί κανείς πως υπήρχαν περίοδοι που ήμαστε 80-105 μαθητές σε ένα τμήμα (Τελειώσαμε το Γυμνάσιο-σημερινό λύκειο- με 60 μαθητές. τώρα το 20 θεωρείται πολύ) το αποτέλεσμα της μάθησης των Αρχαίων Ελληνικών,  και κατ’ επέκταση, των νέων Ελληνικών, νομίζω πως ήταν ικανοποιητικό. Ξεκινούσαμε στην Α' Γυμνασίου Αρχαία με Ζούκη και προχωρώντας κάναμε Λυσία, Θουκυδίδη, Ξενοφώντα, Δημοσθένους Φιλιππικούς κλπ. Κάναμε και 5 σελίδες Όμηρο κάποτε, νομίζω Γ' γυμνασίου. Όλα από το αρχαίο κείμενο, με γλωσσικές και ιστορικές ή ακόμα και φιλοσοφικές αναλύσεις. Το σχολείο μου ήταν Χέϋδεν και Αχαρνών. Το Β’ Γυμνάσιο Αρρένων, με γυμνασιάρχη τον Πάνο Πάτρα, στις πρώτες τάξεις.

Έγιναν μεταρρυθμίσεις επί μεταρρυθμίσεων έκτοτε. Το αποτέλεσμα μας ικανοποιεί; Αν μας ικανοποιεί είναι επιτυχημένες. Αν όχι, είναι όχι μόνο πεταμένα λεφτά αλλά και  μορφωτική οπισθοδρόμηση. Προσωπικά δεν με ικανοποιεί.

Έχω ξαναγράψει με άλλη ευκαιρία, ότι οι Εβραίοι, όταν ίδρυσαν το νέο κράτος τους, προβληματίστηκαν για το ποια γλώσσα θα επιλέξουν. Στο νέο κράτος, υπήρχε πανσπερμία γλωσσών επειδή οι κάτοικοι προήρχοντο από πολλές χώρες. Πολλοί δεν ήξεραν καθόλου Εβραϊκά και άλλοι μιλούσαν διάφορες διαλέκτους. Εδώ στην Ελλάδα, πριν το ολοκαύτωμα  άλλη γλώσσα μιλούσαν οι Εβραίοι των Ιωαννίνων και άλλη της Θεσσαλονίκης. Σκέφτηκαν να δουν  λοιπόν ποια γλώσσα μιλούσε η πλειοψηφία  για να την καθιερώσουν ως επίσημη. Διαπίστωσαν όμως ότι η πιο κοινή γλώσσα ήταν τα Γερμανικά! Μετά το ολοκαύτωμα η καθιέρωση της Γερμανικής ήταν βέβαια αδιανόητη και αποφάσισαν να καθιερώσουν και να μάθουν την Αρχαία Εβραϊκή. Ανέστησαν λοιπόν και μιλούν μια τέως νεκρή γλώσσα.  Φυσικά δεν έχω τις γνώσεις για  να ξέρω ποια Αρχαία Εβραϊκή ανέστησαν και πόσο Αρχαία είναι.  

Για να μην υποτιμούμε οτιδήποτε δικό μας, κάτι ανάλογο  πετύχαμε ίσως και εδώ, με την προσπάθεια και τις παραινέσεις φωτισμένων δασκάλων, όπως του Κοραή αλλά και αρκετών  άλλων, για να φτάσουμε από την «Βαβυλωνία» του Βυζάντιου στο σημερινό αποτέλεσμα.

Τελευταίο: Επί Τουρκοκρατίας, οι Έλληνες είχαν τα καλύτερα σχολεία, διασκορπισμένα στα Βαλκάνια, την Σμύρνη και στην Κωνσταντινούπολη αλλά και εκτός Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.  Αυτό πρέπει να θυμόμαστε και να διδάσκουμε και όχι ψευδοϊστορία, όπως το κρυφό σκολειό.

Είδα στην χθεσινή εκπομπή του Σκάι την συνέντευξη του Βασιλιά Κωνσταντίνου.  Ομολογώ με κάποια συγκίνηση,  γιατί μου φάνηκε σαν αποχαιρετιστήρια. Η αλήθεια είναι ότι ο Κωνσταντίνος δεν ήταν τυχερός στην ολιγοετή βασιλεία του. Εκείνη την εποχή εισήλθε στην πολιτική σκηνή της Ελλάδος σαν σίφουνας ο Ανδρέας Παπανδρέου και δημιουργήθησαν περιπλοκές όχι μόνο στο εσωτερικό του κόμματος της Ενώσεως Κέντρου με την αποστασία αλλά και στην εξωτερική πολιτική. (Κυπριακό, σχέδιο Άτσεσον κλπ) Λίγο πριν ομαλοποιηθεί η κατάσταση με την κρυφή –τότε- συμφωνία Γεωργίου Παπανδρέου-Κανελλόπουλου και τις επικείμενες εκλογές ήρθε η δικτατορία και το βάρος που έπεσε στις πλάτες του νεαρού βασιλιά ήταν δυσβάστακτο. Από τις αποφάσεις του εκκρίνοντο ανθρώπινες ζωές και ήταν πολύ δύσκολη η θέση του.  Εν τούτοις έκανε την προσπάθεια της 13-12-67, και μετά την αποτυχία της , δεν συνεργάστηκε με την χούντα αλλά έφυγε από την Ελλάδα.

Το κίνημα του ναυτικού, αποτυχόν επίσης, έγινε κατά το πλείστον από Βασιλικούς αξιωματικούς.

Το πολίτευμα της Ελλάδος κρίθηκε από το δημοψήφισμα του 1974, Σε αυτό το δημοψήφισμα, είχα ψηφίσει με απόλυτη πίστη κατά της Βασιλείας. Τόση πίστη που αν μου έλεγαν ότι κάποιος ψήφισε υπέρ, μου δημιουργούντο αμφιβολίες για την αντίληψή του.

Τι θα ψήφιζα αν το δημοψήφισμα γινόταν τώρα με την γνώση των συμβάντων της μεταπολίτευσης και τα αποτελέσματα της, όπως τα βιώνουμε σήμερα;

Τι μεσολάβησε με λίγα λόγια:

Ο Κων/νος Καραμανλής μεταπήδησε από την Πρωθυπουργία στην Προεδρία της Δημοκρατίας το 1980, διαβλέποντας την ήττα στις επικείμενες εκλογές του 1981 από τον Ανδρέα Παπανδρέου.  Ως πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε αρκετές αρμοδιότητες οι οποίες προβλέποντο στο σύνταγμα του 1974. Επίσης σε αυτό το σύνταγμα προβλεπόταν ότι για την εκλογή του προέδρου απαιτούνται 180 ψήφοι βουλευτών.  Η λογική ήταν να αναγκάζονται τα κόμματα να συνεννοούνται για να αποφεύγουν τις εκλογές.  Δεν σκέφτηκε (!) ο Καραμανλής ότι θα μπορούσε να γίνει και κατάχρηση ώστε να προκαλούνται πρόωρες εκλογές.  

Η συγκατοίκηση του Ανδρέα Παπανδρέου και το Κων/νου Καραμανλή κράτησε μέχρι τις πρώτες προεδρικές εκλογές του 1985. Τέσσερα χρόνια μόλις. Σε αυτές, αιφνιδιαστικά, ο Α.Γ.Π. έριξε  τον Καραμανλή και έβαλε στην θέση του τον Σαρτζετάκη, θεωρώντας ότι απαλλάσσεται οποιασδήποτε αμφισβήτησης,  αναθεωρώντας μάλιστα το σύνταγμα με τα έγχρωμα ψηφοδέλτια και αφαιρώντας τις εξουσίες του Προέδρου. Έκτοτε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, είναι ένα πρόσωπο χωρίς αρμοδιότητες και εξουσίες, για να μην πώ σχεδόν διακοσμητικό.  Εν τούτοις διατηρήθηκε η απαίτηση των 180 βουλευτών για την εκλογή του προέδρου!

Τα πρόσωπα που πέρασαν από τον θεσμό ήταν Σαρτζετάκης, Καραμανλής (χωρίς εξουσίες) Στεφανόπουλος, Παπούλιας και τώρα Παυλόπουλος η Πάκης όπως τον αποκαλούν οι περισσότεροι.

Λαμβάνοντας υπ’ όψιν τους προέδρους, τα κριτήρια επιλογής των,  αλλά κυρίως λαμβάνοντας υπ’ όψιν την κατάπτωση της χώρας από εσφαλμένες επιλογές κομματικού χαρακτήρα, την αναξιοκρατία, την ανομία, το πλιάτσικο, τον συντεχνιακό συνδικαλισμό, τις καθημερινές διαδηλώσεις και απεργίες,  το κλείσιμο εθνικών οδών,  και τόσα άλλα, που συνέβησαν στην μεταπολίτευση της Προεδρικής Δημοκρατίας μας, η οποία κατέληξε σε failed state,   νομίζω ότι έχω μετανιώσει για την ψήφο μου στο δημοψήφισμα του 1974.

Αν ψήφιζα με την γνώση των επισυμβάντων σήμερα, θα ψήφιζα υπέρ της Βασιλείας. Αναφανδόν!